چغندر لبویی قرمز آرکا بذر ایرانیان
چُغُندَر (چگندر، چندر) گیاهی از خانوادۀ اسفناجیان، با ریشۀ غده‌ای و قندی و برگهای درشت و پهن که مواد غذایی در ریشه‌ی ستبرش اندوخته‌می‌شود.
قطر ریشه چغندر از ۳ تا ۷ سانتی متر است.انشعابات زیادی در اطراف ریشه متورم است که تا عمق ۹۰ سانتیمتر هم توسعه پیدا کرده بالای ریشه ساقه کوتاه و صفحه ای شکل است که برگهای ساده به طور مارپیچ نزدیک به هم روی ساقه تشکیل می شود.برگ تا ۳۰ سانتی متر رشد می کنند.رنگ ارقام از سبز روشن تا قرمز تیره است. بذر چغندر لبویی و با ریشه پهن و گرد را باید در زمینهایی کاشت که نسبتاً کم عمق باشند. ساکارز در برگهای بزرگ چغندر در هنگام روز ساخته‌می‌شود و شب به ریشه می‌رود در آنجا ذخیره می‌گردد و طبقه‌های ریشه کلفت می‌گردد. رنگ ریشه‌های چغندر ممکن است زرد یا سفید یا سرخ تیره باشد.
چغندر لبویی یا ریشه ای :
چغندر لبویی را به خاطر ریشه های شیرین آن می کارند و به عنوان پیش غذا و در سالاد و برخی از غذا ها استفاده می شود، چغندر لبویی گیاهی دو ساله بوده، در سال اول کاشت، چغندر تولید ریشه می کند و در همان سال قابل برداشت می باشد و در سال دوم تولید گل و بذر می کند و مواد قندی به ساقه های آن می رود و در نتیجه برگ های شیرین تری به وجود می آورد.
چغندر لبویی در هر آب و هوایی رشد می کند ولی هوای خنک را ترجیح می دهد و بهترین رشد را دارد.
چغندر لبویی روز بلند بوده به این معنا که طول روز نباید کمتر از ۱۰ ساعت باشد تا محصول مرغوب تری را تولید کند.
لبو همان چغندر پخته است. در زبان آشور و بابل چغندر را لپتو می‌خوانده‌اند و در آرامی لپتا و لیپتا می‌نامیده‌اند و بعید نیست که اصل لبوی فارسی همین باشد.
از نیازهای اکولوژیکی چغندر قند می توان به موارد زیر اشاره کرد:
- نور
- دما
- رطوبت
- خاک
