ژیبرلین و رویش دانه
اگر چه ژیبرلینها به مقادیر مختلف در همه بخشهای گیاه وجود دارند، ولی بیشترین مقدار آنها در دانه های نارس دیده شده است.
در دانه های گیاهان علفی، یک لایه یاخته تخصص یافته به نام لایه آلورون درون پوشش دانه وجود دارد. این یاخته ها سرشار از پروتیین هستند. در مراحل ابتدایی رویش دانه، ژیبرلین به وسیله جنین تولید میشود. این هورمون وارد لایه آلورون میگردد. یاخته های آلورون واکنش نشان داده و آنزیمهایی تولید میکنند که سبب هیدرولیز نشاسته و پروتیینهای آندوسپرم و تبدیل آنها به قند و اسیدهای آمینه میشود. مواد تولید شده مورد استفاده جنین و سپس نهال قرار میگیرند.
تولید آنزیمهای هیدرولیز کننده نتیجه سنتز مولکولهای جدید و ویژه RNA پیک از روی DNAاست. بنابراین چنین فرض شده است که ژیبرلینها، حداقل در این نمونه ها، اثر محرک دارد و ژنهای خاصی را فعال میکند.
با شروع رویش دانه تحت اثر ژیبرلین، متابولیسم اسیدهای نوکلییک در لپه ها نیز تغییراتی حاصل میکند و به دنبال آن متابولیسم پروتیینها، چربیها و نوکلیوتیدها نیز دستخوش تغییراتی میشوند.
به طور کلی، رویش دانه در نتیجه تغییر واکنشهای متابولیسمی از صورت کاتابولیسمی به آنابولیسمی حاصل میشوند و ژیبرلین باعث افزایش فعالیت و یا سنتز گروه ویژهای از آنزیمها (مانند ایزوسیترات لیاز، مالات سنتتاز، سوکروز سنتتاز و غیره) میگردد که متابولیسم قطعات 2 کربنی را تغییر داده و موجبات سنتز ترکیبات حد واسط جدیدی را فراهم میسازد. ترکیبات مذکور برای رشد گیاهک مورد استفاده قرار میگیرند. ژیبرلینها نیز نظیر اکسینها و سیتوکینینها از طریق تأثیر بر روی تراوایی غشای یاخته ای وارد عمل شده خاصیت هورمونی خود را از این طریق آشکار میکنند.
نظرات کاربران