روش های کنترل شته انار

روش های کنترل شته انار

شته انار با نام علمی Aphis punicae عمومي ترين آفت درختان انار محسوب شده و در بعضي از سالها و در باغهاي محصور كه شرايط براي رشد و تكثير آفت فراهم باشد، موجب ريزش غير طبيعی گلهای اول انار در ابتدای فصل مي گردد.

روش های کنترلی

1) بررسی های انجام شده نشان دهنده ی اختلاف فاحش بین تراکم جمعیت تخم شته ی انار بر روی پاجوش های درختان انار و سرشاخه ها است. از این نتیجه می توان به عنوان پایه و اساس یک روش مبارزه ی مکانیکی بهره گرفت. بدین ترتیب که پاجوش های انار را تا زمان جفت گیری و تخم گذاری شته های جنسی در پای درختان حفظ نموده و حذف آنها را به بعد از این زمان، که در شرایط آب و هوایی استان یزد حداکثر پایان آذرماه می باشد، موکول کرد. در این صورت می توان جمعیت تخم آفت و منبع آلودگی سطح باغ برای سال آتی را در مقیاس وسیعی کاهش داد. بدیهی است که قطع پاجوش ها قبل از تخم گذاری شته های جنسی باعث هدایت آنها به سوی سرشاخه ها و تاج درختان انار و افزایش خسارت آفت می گردد.

۲) به منظور حفظ دشمنان طبیعی آفت و تداوم تعادل بیولوژیک، از مصرف هر گونه سموم شیمیایی در باغات انار جدا جلوگیری گردد. بخصوص که درختان انار به سموم شیمیایی حساس بوده و مصرف سم، ریزش برگ و طغیان کنه ی انار را در پی خواهد داشت.

۳) از بادبردگی سموم مصرفی در مزارع یا باغ های مجاور باغ های انار جلوگیری شود.

۴) از کاشت میزبان های حساس به آفت مثل بامیه و پنبه در حاشیه و مجاورت باغ های انار خودداری گردد.

۵) جهت حمایت از دشمنان طبیعی شته ی انار، مقداری از علف های هرز گلدار در سطح باغ های انار و حواشی آنها حفظ گردد.